محلول های آبکاری تزیینی نیکل حاوی افزودنی های آلی هستند که مواد فوق فرآیند کریستالیزاسیون الکتریکی را به گونه ای تغییر می دهند که پوششی صاف و براق (همانند آینه) مستقیماً از محلول رسوب کند.
قبل از اینکه حمام های آلی مصرفی شوند در موارد تزیینی رسوب الکتریکی نیکل از طریق پرداخت مکانیکی صاف و براق می شد.
این روند از سال ۱۸۷۰ تا ۱۹۴۵ ادامه پیدا کرد. برای اینکه از زرد شدن یا کدر شدن نیکل در اتمسفر باز (فضای آزاد) جلوگیری شود.